«نه» بزرگِ اروپا به دولت ترامپ

در این راستا، بسیاری از ناظران و تحلیلگران اروپایی بر این مساله تاکید کرده اند که رهبران اروپایی، عمدتا تحت تاثیر رویکرد مخرب دونالد ترامپ در تهییج هواداران افراطی اش جهت حمله به ساختمان کنگره آمریکا، رویکردی تقابلی را در قبال وی و دولتش، در واپسین روز‌های حضور آن در قدرت، در پیش گرفته اند.

در واقع، رهبران اروپایی، حوادث اخیر در آمریکا و حمله حامیان افراطی ترامپ به ساختمان کنگره این کشور را نمودی از حمله مستقیم ترامپ و دولت وی به دموکراسی ارزیابی کرده و اکنون با منزوی ساختن او و دولتش سعی دارند تا به نوعی، اعتراض خود را به این مساله نشان دهند. امری که یک خسارت جدی برای ایالات متحده آمریکا محسوب می‌شود.

 آمریکا برای سال‌ها داعیه پیشرو بودن در موضوعاتی نظیر حمایت از دموکراسی و آزادی را داشته و اکنون به دلیل رویه‌های ضددموکراتیک عالی رتبه‌ترین مقام سیاسی خود، از سوی برخی دولت‌های جهان هدف حمله قرار می‌گیرد و حتی رهبران اروپایی (حتی کشوری ذره‌ای نظیر لوکزامبورگ) به سفر وزیر خارجه دولت آمریکا به عنوان یک قدرت جهانی به کشورهایشان بی اعتنایی کرده و به نوعی آمریکا را تحقیر می‌کنند.

در این راستا، وزیر خارجه لوکزامبورگ "ژان آزلبورن" در موضع گیری گفته است: "دونالد ترامپ یک مجرم و جنایتکار سیاسی است که باید در دادگاه محاکمه شود. وی همان فردی است که به صورت دموکراتیک انتخاب شد با این حال هیچ علاقه‌ای به دموکراسی ندارد. آزلبورن اقدام اخیر حامیان افراطی ترامپ در حمله به ساختمان کنگره را به حادثه ۱۱ سپتامبری دیگر برای آمریکا و حمله مستقیم به دمورکراسی در این کشور تشبیه کرده است".

رویکرد اخیر دولت‌های اروپایی در قبال آمریکا، البته چندان هم شگفت انگیز نیست. ترامپ در دوره حضور خود در قدرت با تکیه بر شعار "اول آمریکا/ First America"، نوعی انزواگراییِ منفعت محورانه را سرلوحه رویه‌های خارجی ترامپ قرار داده و عملا با این اقدام خود، موجب دور شدن بسیاری از متحدان سنتی آمریکا در مناطق مختلف جهان (مخصوصا در اروپا)، از آمریکا شده است.

ترامپ در دوره چهارساله حضور در قدرت، به تدریج و ذره ذره، جنگی تجاری را بر علیه اروپا و بسیاری از شرکت‌های اقتصادی برجسته این قاره به راه انداخت و با اقداماتی نظیر بالا بردن تعرفه کاللا‌های وارداتی از اروپا، عملا خسارات سنگینی را به اقتصاد اروپا وارد کرد. از طرفی، وی در دوره ریاست جمهوری خود، اروپا را به مثابه زیرمجموعه سیاست‌های ایالات متحده آمریکا در عرصه بین المللی در نظر می‌گرفت و عملا، فضای بازیِ چندانی را برای آن‌ها قائل نبود. بدون تردید هرگونه اقدام دول اروپایی در نقطه مقابل این مساله، خالی از هزینه برای آن‌ها نبوده و همین موضوع، اروپایی‌ها را تا حد زیادی به ترامپ و دولت وی بدبین کرده است.

از سویی، دولت‌های برجسته اروپایی که سنتا، همواره روابط نزدیکی را با واشنگتن داشته اند، در دوره ترامپ، پدیده‌ای را تجربه کرده اند که مدت‌ها بود یکچنین مساله‌ای را شاهد نبودند. آن‌ها در دوره ترامپ شاهد حضور یک رهبر سیاسی در آمریکا بودند که عملا هیچ احترامی برای اصول و قواعد بین المللی و حتی پیوند‌های وی با متحدان سنتی آمریکا قائل نبود و در اندک زمانی قادر بود با رویه‌های مخرب خود، خسارات سنگینی را به شرکای اروپاییِ آمریکا وارد آورد.

این مساله، اساسا اروپایی‌ها را نسبت به آمریکا بدبین کرده و رهبران اروپایی، آنگونه که "دیوید فروم" تحلیلگر "نشریه‌آتلانتیک" می‌گوید: "دیگر آمریکا را به مثابه قدرت برتر جهانی و حتی مدینه فاضله جهانی در نظر نمی‌گیرند. درعوض، آن‌ها بر دُزِ احتیاط و سیاست‌های محافظه کارانه خود در قابل آمریکا افزوده اند و همین مساله، در عمل، خسارتی جدی به آمریکا و منافع ملی آن است که فردی نظیر ترامپ را باید مسبب اصلی آن دانست".

قدرت‌های اروپایی و حتی کشوری ذره‌ای نظیر لوکزامبورگ در جریان اقدام اخیرشان در بی اعتنایی به سفر پمپئو به قاره اروپا به وضوح نشان دادند که شکاف میان اروپا و آمریکا در دوره ترامپ عمیق شده و اکنون دولت جدید آمریکا اگر بنا دارد تا این شکاف را ترمیم کند، باید رویه‌ها و سیاست‌های متفاوتی را در پیش گیرد.

در واقع، اروپا اکنون سعی دارد تا به نوعی رهبران آتی آمریکا را جهت جبران خسارت‌های اقتصادی و سیاسی دولت ترامپ به این قاره، آگاه سازد و جهت جبران، آن‌ها را تحت فشار قرار دهد.